આજે આ જગત એક ચાદર ઓઢીને બેઠું છે–આડંબરની ચાદર. આ પૃથ્વી પર જાણે ફરી હિમયુગ આવી ગયો છે. બહારથી જોતા એક અનંત સફેદ ચાદર છે પણ એની નીચે એક સુંદર જીવસૃષ્ટિ ધરબાયેલી પડી છે. એ સફેદ સ્વરૂપે ફૂલોની ખુશી , ઝરણાની મસ્તી , નદીઓની નિખાલસતા , પર્વતોના સ્વાભિમાન અને સમુદ્રના સત્યને દફનાવી દીધું છે. દરેકને જાણ છે કે શું થઈ રહ્યું છે. જે કરે છે એ પણ જાણે છે અને જેની સામે કરાઈ રહ્યું છે એ પણ જાણે છે કે આ માત્ર એક ઢોંગ છે. કદાચ એનું કંઈ ફળ નઈ મળે. પણ આધુનિક માણસની જાણે આ એક ટેવ બની ગઈ છે , કુટેવ. માણસમાં આ લખનાર અને વાંચનાર બંનેનો પણ સમાવેશ કરી જ લો. આ સૃષ્ટિને ફરી ખીલવું છે , રમવું છે , દોડવું છે અને પડવું છે પણ આ ચાદરે સૂર્યપ્રકાશ રોકી રાખ્યો છે. જીવનના દરેક પાસાને એણે ઢાંકી દીધા છે. હવે જરૂર છે તો માત્ર એક બાકોરાની.