કેમ છો
દરવાજે થઇ દસ્તક , ને મેં દરવાજો ખોલ્યો ;
કાલે હતો જે સાથી મારો , કેમ છો આજે બોલ્યો.
કાલે હતો જે સાથી મારો , કેમ છો આજે બોલ્યો.
રસ્તો
રસ્તો એક શહેરમાંથી પસાર થાય છે. એક વિશાળ શહેર. ક્યાંક વૈભવી ઇમારતો મળે છે તો ક્યાંક ઝૂંપડપટ્ટીમાંથી. અહીંયા ગાઢ અંધારું છે પણ ત્યાં થોડે દૂર સ્ટ્રીટ લાઈટનો ઝાંખો પ્રકાશ પણ છે. કેટલાક ઘરો એ ઘરની બહાર લેમ્પ પણ ચાલુ રાખ્યા છે, કદાચ એમને હશે કે કોઈને રસ્તો જોવામાં મદદ મળી રહે. આટલા વર્ષો પછી રસ્તા તો બધા પાકા બની ગયેલા છે. ક્યાંક બગીચો પણ છે. દૂરથી તો સુંદર લાગ્યો પણ અંદર ક્યાંક ખાડા તો ક્યાંક કીચડ પણ છે. રાત્રે બધા ફૂલ પણ મુરઝાઈ ગયા છે. ક્યાંક જવા એક રસ્તો નક્કી હોવો તો જરૂરી છે પણ આટલા બધા રસ્તા જોઈને મૂંઝવણ થાય છે. આના બદલે કદાચ બીજા રસ્તે જાઉં પણ વચ્ચે ક્યાંક ભરાઈ જાઉં તો નીકળવાનો કોઈ ઉપાય મારી પાસે નથી. અને રસ્તો વચ્ચે અટકી જાય તો ફરી પાછી આટલી લાંબી મજલ કાપતા હું પાક્કો થાકી જઈશ. રસ્તામાં એક ટોર્ચ પડેલી મળી છે. અમુક અંતર સુધી હું હવે જોઈ શકું છું. સવાર પડે ત્યાં સુધી આમ જ એકલા આ રસ્તાઓ પર ચાલ્યા કરવાનું છે. હવે આગળ તો કાલનો સૂરજ જ કહેશે.
Comments
Post a Comment